To nie jest film. To hipnotyczne kinowe doświadczenie. Czy można siedząc w fotelu znaleźć się nagle w środku wojennego, pozbawionego sensu piekła sprzed ponad 100 lat? Sam Mendes i autor zdjęć Roger Deakins - nie wiem, który bardziej - wsparci niezwykłą pracą scenografów (brudny, okaleczony, wbijający się w oczy i mózg świat wykreowany od podstaw) wpadli na pomysł jak zobaczyć wojnę oczami szeregowego żołnierza. Być z nim bez przerwy. Zamknąć historię jednym, prawie dwugodzinnym ujęciem (oczywiście mamy tu maskowane cięcia, ale dla oka widza niezauważalne). Jesteśmy na wojnie w czasie rzeczywistym. Niezwykłe, szalone przedsięwzięcie.
Hipnotyczne doświadczenie. Po kilkunastu minutach zaczynam wraz z bohaterami rozglądać się w poszukiwaniu potencjalnego niebezpieczeństwa, czuję podskórnie ich emocje. Boję się ich strachem. To może być uczucie gracza komputerowego totalnie zanurzonego w świat gry.
Zadaniem bohaterów jest dotrzeć do określonego miejsca w ograniczonym bardzo czasie. Aż kusi spojlerować. I zbyt dobrze wiem, że nie wolno.
Film Mendesa i Deakinsa nie odkrywa prawd o doświadczeniu wojny. Film Mendesa i Deakinsa pozwala ją poczuć jak nigdy w kinie.
"1917" pokazuje jak mało w wojnie miejsca na bohaterstwo, patriotyzm, wielkie czyny. Wojna to czas. Do przeżycia. Wojna to przestrzeń. Do pokonania. Wojna to ten mały fragment rzeczywistości który widzisz wokół siebie. Trupy, ruiny, wróg, swój, bezpieczne miejsce, pułapka... I czasem nagle kwitnący wiśniowy sad.